Evliliği ayakta tutan ve geliştiren şey istikrardır. Evlilikler vakitle dengeyi bulan, ahenk sağlayan organizmalardır. Nasıl birey kendi içinde ahengi sağlayamadığı, kelamları, hareketleri ve inançları farklı frekanslarda olduğu vakit toplumsal kabul görmüyorsa, evliliklerde de uyumsuzluk berbat sonun habercisidir. İstikrar sağlanamıyor, ahenk gerçekleşemiyorsa da evlilik devam edebilir lakin nedeni artık sevgi değil, zorunluluklardır. Çocuklar, bir tarafın ekonomik özgürlüğünün olmaması, sistemin değişmesinden korkmak üzere nedenlerle sürdürülen çok sayıda evlilik var toplumumuzda maalesef.
İçinde sevgi olmayan evlilikler çocuklar için de çiftler için de sıhhatsiz ortamlardır. Lakin toplumsal baskı ve meçhul gelecekten duyulan endişe yüzünden bir formda sürdürülüyor. Sevgi ile büyümeyen çocukların sayısı ne yazık ki bu yüzden daima artmakta. İstikrar derken; vakitle eşlerin farklı rolleri üstlenerek bütünleşmelerini, biri hisleriyle hareket ederken oburunun mantığını kullanmasını, iş kısmı yapmalarını, karşılıklı sorumluluk almalarını ve eşit olmalarını kast ediyorum.
Evliliğin birinci yılı sıkıntı bir periyottur. Bu süreçte istikrar sağlamak çok kolay değildir fakat kritik eşik aşıldığında taşlar yerine oturmaya başlar. Ahenk sağlandıktan sonra hayat kolaylaşır, evli olmanın, birlikte daha güçlü ve sevgi dolu olmanın tadına varılır. Sorumluluklar paylaşıldıkça ve empati kuruldukça birlikte daha güçlü olduklarını fark eden eşler tek başlarınayken yapamadıklarını birlikte başarmanın hazzını tadar ve hayat kalitelerini yükseltmek için daha kolay motive olurlar.
İlişkilerde en çok hangi yanılgılar yapılıyor
Öncelikle bağlantı kurmayı bilmiyoruz. Ben merkezli yaklaşıyoruz olaylara. İlgi öncesi ferdi hayatımızdaki alışkanlıklarımızı değiştirmek istemiyoruz. Esnek değiliz. Biz olmayı bu yüzden başaramıyoruz. Olduğumuz üzere davranmakta ya da partnerimizi olduğu üzere kabul etmekte zorlanıyoruz. Diğerleriyle kıyaslıyoruz yahut kıyaslanıyoruz. Kırıldığımız vakit kaygımızı anlatmak yerine sessiz kalmayı tercih ediyoruz. Evvelki bağlantılarımızın izlerini silmekte ihmalkâr davranıyoruz. Birbirimizin etrafına hürmet göstermeyi beceremiyoruz. Duygusal şantaja başvuruyoruz.
Empati kurabilsek; partnerimizin de münasebet için fedakarlık yaptığını, eski alışkanlıklarını terk ettiğini görebilsek yanılgımızı fark edebiliriz tahminen. Daima kendi penceremizden bakmaya alıştığımız için “biz” olmakta zorlanıyoruz. Kusur yapan partnerimizin özür dilemesini bekliyoruz boşuna. Uzun sessizlikler, kaprisler gitgide birbirimizden uzaklaşmamıza neden oluyor. Halbuki onu affettiğimizi hissettirecek bir kelamla yaklaşmayı denesek tahminen o anda sona erecek kırgınlığımız. İncir çekirdeğini doldurmayacak sebeplerden bitiveren evliliklerin sayısı hiç az değil.
Bir evliliğin olumsuz tarafa gerçek gittiğini gösteren sinyaller nelerdir
Eşinizin gözünün içine bakmadığınızı ya da onun gözlerini sizden kaçırdığını fark ediyorsanız alarm çalmaya başlamıştır. Bu yazıyı okuyan evli bireyler bir an durup düşünsünler; en son ne vakit eşlerinin gözünün içine sevgiyle baktıklarını hatırlamaya çalışıp dürüstçe yanıtlasınlar. Sonuç pek iç açıcı olmayabilir.
Modern hayatın suratına ayak uydurabilmek için koşturmaktan, trafikte vakit kaybetmekten, çocukların sorumluluklarını yerine getirmekten yorulup birbirimize yalnızca alışkanlıklarımız nedeniyle mekanik bağlantılar çerçevesinde yaklaşıyor olabiliriz. Eşinin saçını kestirdiğini fark etmeyen, günlerce birbirinin yüzüne bakmayan evli çiftler var. Berbata gidişin sinyalleri her yerde var fakat görmek isterseniz görebilirsiniz.
Çocuk faktörü evliliği nasıl etkiliyor
Ebeveynin bakış açısına, tavrına nazaran olumlu ya da olumsuz tarafta tesirler. Bir tarafın istemediği çocuk daha anne karnındayken bunu duyar ve hisseder. Sorumluluk eşlerden birine yüklenirse hayat kalitesi düşeceğinden çocuğuna da eşine kâfi ilgiyi gösteremeyecektir. Kendisini istemeyen anne ya da baba ile büyüyen çocuk hayat uzunluğu itimat sorunu yaşayacaktır.
Kötü giden bir evliliği toparlayabilmek için son deva olarak dünyaya getirilen çocuklar bazen boşanmayı engellese de içinde sevgi olmayan, şiddetin, huzursuzluğun baskın olduğu ailelerde büyümenin travmasını yaşarlar.
Eşlerin kritik eşik olan birinci yılı tamamlamadan çocuk sahibi olmayı düşünmemelerini tavsiye ediyorum. Anne baba olmak çok büyük bir sorumluluk. Etraftan gelen baskılara boyun eğmemeli, çocuğun sorumluluğunu üstlenebileceklerinden emin olduklarında, her ikisi de bunu istediğinde karar vermeleri en doğrusu.
Bir evliliğin olumsuz tarafa yanlışsız gittiğini fark eden eşler ne yapmalı
Nedenine nazaran değişir. Tekdüzelik, sadakatsizlik, sorumlulukların adil dağılmaması ve sair nedenlerden kaynaklanabilir. Bir taraf evliliği sürdürmek istiyorsa bağlantı kurarak olumsuzluğun nedenlerini ve neler yapabileceklerini konuşabilecekleri bir ortam yaratmalı. Sorunu karşısındakinden evvel kendisinde arama olgunluğuna sahip olabilirse, bağa objektif bakabilirse, tahlil odaklı yaklaşabilirse kriz atlatılabilir. Konuşmak, yargılamamak, empati kurmak, sevgi ile yaklaşmak evliliğin devamını sağlayabilir.
Bir taraf daima ayrılmaktan, gitmekten bahsediyorsa muhtemelen başkasını kaybetme korkusu yaşamıyordur. Az da olsa kaybetme korkusu münasebetlerin can simidi olabilir. Neyi kaybedeceğini net olarak görebilen, fark edebilen eş kendine gelebilir.
aile çift çocuk tahlil empati eş evlilik bağlantı hengame psikoloji sevgi
