Royal Exchange kitapçısında çalışan bir öğrenci geleceğin Miriam Battye’si, National Theatre’daki gişe asistanı da geleceğin Jamie Lloyd’u olabilir. Ancak bu gece Royal Drury Lane Tiyatrosu’nda “vardiyada” olan yer göstericiler belki de Birleşik Krallık’tan çıkan en köklü eğlence isimlerinden bazıları. Vogue World: London‘un beşinci perdesinde: Sienna Miller, James McAvoy, Cush Jumbo, Damien Lewis ve James Corden, ellerinde süpürgeler ve çöp torbalarıyla koltukların altına bırakılan minyatür şarap şişelerini temizlemek istercesine sürpriz bir şekilde sahneye çıktılar.
James Graham tarafından yazılan senaryoda oyuncular, genç tiyatrocuların paylaştığı bazı hayal kırıklıklarını dile getiriyor: sektör genelindeki işe alım krizi, kronik bir yatırım eksikliği ve bunun sonucunda büyük kurumların yaratıcı riskler alma konusundaki suskunluğu. 2022 yılında Birleşik Krallık’ın en büyük sanat kuruluşlarından bazıları (National Theatre, Royal Opera House ve Southbank Centre) Arts Council England’dan aldıkları hibelerde kesintiye giderken Barbican da fonlarını tamamen kaybetti. Pandeminin bir araya getirdiği güçler ve kemer sıkma politikalarından esinlenen bir dizi darbe, sektörü dize getirdi.
Bu yılki etkinlikte Vogue Amerika’nın Genel Yayın Yönetmeni Anna Wintour “Birleşik Krallık’ta sanat tehdit altında. Vogue World, sanatın hayatımızda ne kadar önemli olduğunu ve desteğimize ne kadar ihtiyaç duyduklarını hatırlatacak.” açıklamasını yaparken Vogue World: London’dan elde edilen ggelirin tamamını hükümetin ACE fonlarını başkent dışındaki 100’den fazla yere dağıtma kararına cevaben Londra merkezli kurumlara bağışlanacağını belirtiyor: “Bölgesel tiyatroların ve diğer kuruluşların önemini anlıyorum. Ancak Londra sanat ortamı şehir için ekonomik açıdan çok önemli” dedi.
Metropolitan Sanat Müzesi Kostüm Enstitüsü için bağış toplayan Met Gala’nın ruhuna uygun olarak, Vogue World: Londra, bir milyon poundun üzerinde hayırseverden bağış aldı ve bu bağışlar önemli kuruluşlar, küçük sanat şirketleri ve bağımsız serbest çalışanlar arasında paylaştırılacak. Moda ve tiyatronun bu birleşimi, bu akşamın tanıdık yer göstericileri tarafından giyilen resmi “Red Coat” üniformalarında somutlaşıyor. İlk kez 1989 yılında tasarlanan bu tarihi kıyafetler, Loverboy’un şöhretli ismi Charles Jeffrey tarafından, yakaları çengelli Yeni Romantik fraklar ve ekose etekler olarak yeniden tasarlandı.
Royal Drury Lane Tiyatrosu, Glasgowlu tasarımcıyı ilk olarak 2021 yılında üniformalarını (yüksek sosyete tostmaster’larının giydiği kıyafetleri temel alarak) güncellemesi için görevlendirdi. Jeffrey o dönemde, “Royal Drury Lane Tiyatrosu’nun kostüm tasarımcısı Cecil Beaton’ın illüstrasyonlarını da içeren geniş bir sanat koleksiyonuna göz atmamı sağladı” demişti. Tiyatronun Yunan Uyanışı mimarisinin yanı sıra Loverboy Kırmızı Ceketliler, Mark Rothko’nun kırmızı rengi lirik bir şekilde uygulamasını hizmet ve yardımla ilgili Anglo Sakson rünleriyle birleştiriyor.
Jeffrey, “Tiyatroda çok sayıda sanat eseri, kostüm ve mimari detay var,” diyor. “Ve Loverboy her zaman farklı ortamlar arasındaki bu çapraz tozlaşma ile ilgili olmuştur.” Trompe l’oeil yelekler, drenaj borusu pantolonlar ve platform Creeper’larla ortaya çıkan görünüm, böyle ticari bir mekan için biraz alternatif görünebilir, ancak İngiliz arketiplerinin hoş bir çarpışmasıdır: Frozen the Musical’da matine vardiyasında çalışan ayak takımı sahne çocukları. Vogue World için bu üniformalar, İskoçya’nın MacQueen ve Cameron klanlarının kara kara düşündüren, siyah panelli tartanlarıyla yenilendi.
Jeffrey ile işbirliği yapma kararı, Royal Drury Lane Tiyatrosu ile önceden var olan ilişkisinin ötesine geçen bir karardır. Dalston’ın dans pistlerinde Blitz Kids geleneğine uygun olarak ortaya çıkan bu marka, tamamen gösteriş üzerine kuruluydu. Bu arada podyum şovları, genellikle Theo Adams Company ile birlikte yapılan teatral vurgularıyla biliniyor. “Modanın sanatı desteklemesi gerçekten çok önemli. Sanat eğitimi giderek daha pahalı hale geliyor ve hükümet bu konuları teşvik etmiyor,” diyor tasarımcı. “Moda popüler kültüre dokunuyor ve geniş küresel ruha oynuyor. Umarım bu, sıradan insanları da bunu görmeye teşvik eder.”
