Günlük hayatımızdan iş hayatına kadar pek çok mevzuda hayatımızı derinden etkileyen salgın, herkes için kuvvetli bir süreç oluyor. Büyük ölçüde konuttan çalışma modeline geçmesiyle birlikte çiftler, birbirleriyle daha çok vakit geçirmeye başladı. Vakit zaman bu birlikte geçirilen vaktin artması tek başına bir sorun haline de geldi.
Salgın, çiftleri farklı hallerde etkilese de herkes için ortak olan bir gerçek var, o da bu sürecin travmatik olması. Travma ile başa çıkmadaki en değerli kaynaklarından biri de çiftler ortasındaki münasebetler. Bu süreçte muhtaçlıkları olan dayanağı partnerlerin birbirlerine sağlaması ve münasebetiyle çiftler ortasındaki güçlü bağ travmayla başa çıkmayı kolaylaştırabiliyor. Pekala nasıl? Sürecin her iki taraf için de zorluğuna dikkat çeken DBE Davranış Bilimleri Enstitüsü’nden Uzman Psikolog/Çift ve Aile Terapisti İnci Canoğulları, çiftlerin salgın sürecini muvaffakiyetle atlatmak için yapması gerekenleri anlattı.
Fikir ayrılıkları yaşanabilir
Travma, birey için epeyce ağır bir yüktür. Çiftler ise bu yükü birlikte taşıyabilir. Lakin unutmamalıyız ki yük tekrar birebir yüktür. Yükü, iki kişinin taşıyor olması o yükün yok olması ya da azalması demek değil, her iki tarafın da kendi hissesine düşen ve taşıması gereken kısmının azalması manasına gelir. Zira iki kişi olduğumuzda güçlerimiz birleşir. Birbirimizin yaralarını sarar, fizikî ve duygusal takviye verebiliriz. Bazen gereksinimimiz olduğunda birinin yalnızca orada olduğunu bilmek bile tek başına epeyce tesirlidir. Bunlar da o yükün tartısının daha az hissedilmesini sağlar. Böylelikle daha da güçlenerek yolumuza devam edebiliriz. Zira devam etmemiz gerekir, yol uzun bir yol.
Duyulmadığımızda sesimizi duyurmak için hırçınlaşırız. Bu yolu birlikte yürümek, çiftlere ortak bir maksat verir. Ama maksat ortak olsa da bazen yolun nasıl yürüneceğine dair partnerler ortasında fikir ayrılıkları yaşanabilir. Bu üzere durumlarda partnerler birbirlerini dinlemeli ve suçlamadan, hakaret etmeden ve aşağılamadan yorum yapmalıdır. Maksatların ortak olduğunu unutmamak ve gerektiğinde bunu hatırlatmak değerlidir. Her iki tarafın da fikirlerini, fikirlerini paylaşabilmesi ve partneri tarafından duyulduğunu hissetmesi gerekir. Sesimizi duyuramadıkça hırçınlığımız daha da artar. Bu da karşı tarafa kin, öfke, aşağılama ve bazen de fizikî şiddet olarak yansıyabilir. Hele ki bu türlü güç periyotlardan geçerken bir de bunları yaşamak yükümüzü hafifletmek yerine daha da ağırlaştıracaktır.
Bu süreksiz bir durum ve bu günler sona erecek
Geçmişteki travmalar, ailede geçmişte yaşanan bir hastalık öyküsü ya da kayıplar sebebiyle partnerlerden biri, diğerinden daha fazla etkilenebilir. Çiftlerden biri başkasından daha fazla etkilenmiş olabilir. Daha çaresiz, daha korkulu hissediyor, bu türlü olunca da mantıklı düşünemiyor ve panik davranışları artıyor olabilir. Bunun çok çeşitli sebepleri vardır. Bu üzere durumlarda çiftler davranışlarını saçma, komik, çocukça bulmak ve korkularını minimize etmek yerine onu anlamaya çalışıp gereksinimlerinin neler olduğunu sorabilir. Tasanın arttığı vakitlerde çift olarak sahip olunan kaynaklar devreye sokulabilir. Birlikte fotoğraflara ve görüntülere bakıp o günleri hatırlamak bir müddetliğine o olumlu hislerin hissedilmesini sağlayacaktır.
Çiftler zaman vakit yalnız kalma muhtaçlığı duyabilir. Yalnız kalma muhtaçlığı duyulduğunda, imkanlar dahilinde, bunu sağlayabilmek de çok değerlidir. Çiftlerden birinin bir müddetliğine bir odada yalnız kalmak istemesi başkasından sıkıldığı ya da artık onunla birlikte olmak istemediği manasına gelmez. Bu türlü vakitlerde beni sevmiyor, beni önemsemiyor üzere olumsuz niyetlere kapılmadan partnerlerin birbirlerinin gereksinimlerine hürmet göstermesi ve bunun olağan bir durum olduğunu kendine hatırlatması gerekir. Her ne kadar şu anda hiç geçmeyecek üzere gelse de bu süreksiz bir durum ve bu günler sona erecek. İleride partnerinizle birlikte bu sürecin üstesinden nasıl geldiğinizi hatırlamak ve hatta birlikte gülebileceğiniz öykülerinizin olması ne kadar güçlü bir münasebetiniz olduğunu size gösterecektir.
