Mutluluk
500 kişi bir seminerdeydi. Birden konuşmacı durdu ve bir küme çalışması yapmaya karar verdi. Herkese bir balon vererek başladı. Herkes gazlı kalemle balonuna ismini yazmalıydı. Sonra bütün balonlar toplandı ve bir odaya kapatıldı.
Katılımcılar odaya alındı ve 5 dakika içinde üzerine isimlerini yazdıkları balonu bulmaları söylendi. Herkes meczup üzere kendi ismini aramaya başladı, beşerler çarpıştılar, bir birlerini ittirdiler, büsbütün bir kaos ortamı oluştu.
5 dakikanın sonunda kimse kendi balonunu bulamamıştı.
Konuşmacı bu sefer herkesin bir balon almasını ve üzerinde ismi yazan şahsa o balonu vermesini söyledi. Bir kaç dakika içinde herkes kendi balonuna kavuşmuştu.
Konuşmacı dedi ki: “Yaşamımızda bunu görüyoruz. Herkes mecnun üzere memnunluğu arıyor ve nerede olduğunu bilmiyor. Bizim mutluluğumuz diğerlerinin mutluluğunda zımnidir. Onlara memnunluk verin; sizinki size gelir. Ve insanların hayat gayesi da budur…
Mutluluğun peşinden gitmek.”
Einstein ve şoförü
Einstein konferanslarına daima özel sürücüsü ile
gidermiş. Tekrar bir konferansa
gitmek üzere yola çıktıkları bir gün şoförü
Einstein’a;
“Efendim, uzun vakittir siz konuşmanızı yaparken
ben de art sıralarda
oturup sizi dinliyorum ve neredeyse söyleyeceğiniz her
şeyi kelimesi
sözüne biliyorum” demiş. Einstein gülümseyerek ona bir teklifte
bulunmuş:
“Peki, artık gideceğimiz yerde beni hiç
tanımıyorlar… O halde
bugün palto ve şapkalarımızı değiştirelim, benim
yerime sen konuş,ben de
art sırada seni dinlerim.”
Şoför, gerçekten
çok şahane ve başarılı bir
konuşma yapmış ve sorulan bütün soruları doğru
cevaplamış. Tam yerine
oturacağı sırada bir kişi,
o güne kadar konferansta sorulmamış ağır bir
fizik sorusu sormuş.
Sürücü, hiç duraksamadan soruyu soran şahsa dönüp:
“Böylesine kolay bir soruyu sormanız nitekim çok
garip” demiş.
Sonra da salonun ardında oturan Einstein’ı
işaret ederek şöyle devam
etmiş:
“Şimdi size art sırada oturan şoförümü
çağıracağım ve sorduğunuz soruyu,
göreceksiniz, o bile cevaplayacak.”
Saf duygular
dokuz yarışmacı, 100 metre koşusu için başlama çizgisinde toplandılar.Başlama işareti verilince, hepsi birlikte başladılar, bir atılımda başlamadılar
tahminen fakat yarışı bitirmek ve kazanmak için istekliydiler.
Yarışa başlar başlamaz içlerinden genç bir delikanlı tökezleyip yere düştü
ve ağlamaya başladı. Öteki sekiz kişi oğlanın ağlamasını duydular. Yavaşladılar ve geriye baktılar.
Sonra hepsi taraflarını değiştirdiler ve geriye döndüler. Oğlanın yanına geldiler.
İçlerinden Down Sendrom’lu bir kız eğilip oğlanı öptü ve “Bu onun daha güzel olmasını sağlar” dedi.
Sonra dokuzu birden kol kola girdiler ve bitiş çizgisine gerçek daima birlikte yürüdüler.
Stadyumdaki herkes ayağa kalkıp dakikalarca onları alkışladı.
Orada bulunan beşerler hala bu hikayeyi anlatıyorlar. Neden?
Çünkü;
Bu hayatta kıymetli olan şey, kendimiz için kazanmaktan çok daha ötede olan bir şeydir.
Bu hayatta değerli olan, yavaşlamak ve rotanızı değiştirmek manasına gelse bile
oburlarının de kazanması için yardım etmektir…
