Bir varmış, bir yokmuş, önce vakit içinde, pire berber iken, ben Safiye’nin beşiğini tırgır mıngır sallar iken, kocaman bir ülke varmış. Bu ülke çok hoşmuş. Bahçelerinde mis kokulu yemişleri, derelerinde memba suları, gökyüzünde hoş sesli kuşları varmış. Alabildiğine yeşil, alabildiğine bereketliymiş. Bereketliymiş, bereketli imiş lakin hükümdarın tahtını devredeceği bir çocuğu yokmuş… Kral bütün gün sarayında kara kara düşünür, bu sıkıntıya bir deva bulamazmış. Gel vakit git vakit bu kasvet tüm ülkeyi sarmış. Bir gün ülkenin en yetenekli büyücüsü devreye girmiş. Hükümdarın huzuruna çıkmış.
Ve demiş ki “Kralım, bu kaygının bir dermanı var. Lakin benim dediklerimi tastamam yapacaksın.” Kral heyecanlanmış.
Büyücüye pek inanırmış. Kara bir umutla ona “Tamam” demiş.
Büyücü de başlamış bulduğu formülü anlatmaya…
Tahtı bırakacak çocuğu olmadığı için kara yaslara giren kral, büyücünün kelamını dinleyerek, yanına kraliçeyi de almış ve otağını saraydan çok uzaklara kurmuş. Orada büyücünün dediği üzere ellerini açarak dua etmeye başlamış ve demiş ki “Allahım bana bir erkek evlat ver.”
Ve dediği üzere olmuş da. Hükümdarın sevincini görmeye gör. Yoksulları sevindirmiş, toplu düğünler yapmış, her kente çeşmeler, köprüler daha neler neler…
Gel vakit git vakit kraliçenin doğum sancıları tutmuş. Kraliçeyi almışlar bir odaya. Hekimler, hemşireler… Herkesler hazır ol da. Vakit geçmiş, bebek doğmamış, vakit geçmiş hayır bebek bir türlü doğmamış. Bu ortada doğuma girenlerden çok canlar yanmış. Hiç kimse olana bitene bir mana verememiş…
Sarayda hummalı bir koşuşturma başlamış… Ülkenin tüm ileri gelen tabipleri çaresiz kalmış. Komşu ülkelerden gelenler de deva olamamış.
Olağan bu evrede büyücü tekrar devreye girmiş. Hükümdarla konuşmuş. Ve ona çıkışmış. “Ben sana demedim mi Allahtan güzel bir evlat iste diye. Sen ise erkek çocuk istedin. Bak işte bu yüzden kraliçe bebeği doğuramıyor.” demiş.
Kral duasını nasıl bildi diye şaşırmış, büyücünün püskülüne sarılmış. “Aman” demiş. “Çok haklısın. Heyecandan o denli çıktı azımdan. Sen ne yap ne et, bu sıkıntıdan bizi kurtar.” demiş.
Büyücü de tamam lakin benim dediklerimi tastamam yapacaksın diyerek, başlamış bulduğu tahlili hükümdara anlatmaya…
Kralın ettiği taraflı dua nedeniyle çocuğu bir türlü doğmazken, büyücü kelam verdiği üzere harekete geçer.
Büyücü dere zirve düz sarfiyat ve kentin en yoksul ailesinin kaldığı, en fakir konutun kapısını çalar.
Burada ismi “Aslı”olan dünya hoşu bir kız çocuğu yaşamaktadır. Hükümdarın oğlunun doğumunu bütün gün hasta annesine yardım eden, çamaşırları asan, sofrayı kurup-kaldıran, çok çalışkan bu kız çocuğu yaptıracaktır.
Büyücü niyetini anlattığında hem ailesi hem de kız çok şaşırır ve çekinirler. Zira kraliçenin kimse sıkıntısına derman olamazken, Aslı küçücük uzunluğuyla ne yapabilecektir ki. Lakin büyücü “kralın emri” deyince küçük kız korka korka da olsa mecbur saraya masraf.
Büyücü onunla kraliçenin odasına kadar birlikte yürür ve kapının tam önünde, kızın eline içi su dolu bir tas tutuşturur. Ve der ki “İçeriye yalnız gireceksin. Bu su dolu tası kraliçeye hakikat uzatacaksın. Sakın korkma. Bana itimat.”
Küçük kız titreye titreye elindeki suyu dökmemeye çalışarak kapıdan içeriye girer. Tası uzatır. Bu sırada gözlerini sıkı sıkıya kapatmıştır.
Ve beklenen gerçekleşir. Hükümdarın oğlu doğar.
Nasıl mı? Ettiği dua ayağına dolanan hükümdarın oğlu insan değil yılan soyundan meydana gelmiştir. Annesinin karnında çok susadığı için de tasın içine yanlışsız süzülmüştür.
Aslı misyonunu muvaffakiyet ile yapmış ve meskenine geri dönmüştür.
Kraliçe kurtulmuştur.
Lakin ya kral.
Kral çok üzgündür. Ancak bu çocuk yılan soyundan da olsa kanından canından bir candır. Atsa atamaz, satsa satamaz ancak hem kimseye ziyan vermesin hem de kimse onun Canını yakmasın diye bir zindana kapatır. Orada besler, gözetir, ortada da ziyaretine masraf.
Gel vakit git vakit yılan prens büyümüş masal bu ya evlilik çağına gelmiştir. Babasına bu dileğini açar. “Tek başıma yaşamaktan usandım, bir eşim olsun isterim.” der.
Oğlunun bu isteği hükümdarın kalbini yaralar. Yerine getirmek de ister, hatta insan soyundan olsa bu dileği şanı ile yapmaz mı, yapardı şüphesiz. Fakat artık nasıl olabilir ki? Bu prense kim eş olabilir ki? Hem canını kaybetme riski de var.
Hükümdarın aklına başına bu işleri açan büyücü gelir. Büyücü artık yaşlanmıştır. Kulakları az işitir, ayakları tutmaz. Bu sefer kral onun yanına sarfiyat. Kaygısını açar. Medet umar. Büyücü de der ki tamam ben bu sıkıntının devasını biliyorum lakin söyleyeceğimi tastamam yapmak koşulu ile…
Sonra bulduğu formülü başlar anlatmaya…
Kral yılan soyundan doğan oğlu evlilik çağına gelince ve evlenmek için ısrar edince, büyücüye sarfiyat danışır. Büyücü de yollara dökülür. Fakat bu defa sarayın atlı otomobilleriyle. Zira artık çok yaşlanmıştır. Dermanı kalmamıştır.
Sarayın süslü atlarının çektiği görkemli otomobil ülkenin en yoksul meskeninin kapısında durur. Konut o eski konuttur lakin artık daha da makûs durumdadır. Aslı bu vakit zarfında alımlı ve hoş bir genç kız olmuştur ancak iş yapmaktan elleri nasırlı, yoksulluktan üstü başı yama içindedir.
Büyücü ona “Seni yılan prense gelin etmeye geldim.” deyince kızın gül pembesi yanakları sararır.
Çocukluk kabusu olan bu prens yeniden karşısına çıkmıştır. Bu cezayı hak etmek için ne yapmıştır. Düşünür durur.
Mecbur hükümdarın buyruğu, büyücüyü getiren otomobile biner ve yılan prensin bulunduğu kulenin yolu tutulur.
Kral hem meraklı hem kaygılı hem de sevinçli bir haldedir.
Sade bir evlenme merasimi düzenlenir. Aslı, prensin yanına girmeden evvel büyücü onu alır ve giysi odasına sokar.
Aman Allah’ım Aslı bir de ne görsün! Zümrüt takılar ve birbirinden şık 40 gelinlik askıda asılı durmaktadır.
Büyücü Aslı’nın minik ellerini kendi yaşlı avuçlarının içine alır ve der ki:
“Dinle beni ey hoş ve bahtsız kız. Daha evvel de bana itimat dedim. Ve söyleyeceklerimi tastamam yerine getir dedim. Yaptın ve sana hiçbir şey olmadı. Artık de söyleyeceklerimi yaparsan yeniden kılına ziyan gelmeyecek. Bu kırk gelinliği sana üst üste giydireceğiz. Yılan prense yeterli davranacaksın. Evvel onun bir gömlek çıkarmasını isteyeceksin, sonra sen bir gelinlik çıkaracaksın. Aman ha sakın sırayı şaşırma. Evvel o çıkartacak. Bana inanç.”
Aslı denilenleri dinler. Çaresizce yılan soylu prensin huzuruna çıkar. Yılan birden ondan çok etkilenir. Hamasetinden, duruşundan ve güzelliğinden… Tatlı lisanla çok heyecanlı olduğunu ve bir kaidesi olduğunu söyler. Prens bu kaidesi kabul edince de o bir gömlek, oburu bir gelinlik çıkartarak başlarlar soyunmaya…
Yılan prens sonuncu gömleği çıkardığında çok güzel, uzun uzunluklu kara yağız gerçek bir prense dönüşür.
Aslı’nın kabusları o anda biter.
Kral ve kraliçe memnunluktan ağlarlar…
Büyücü çevirdiği dolapların ayağına dolanmasından ötürü çektiği vicdan azabını dindirecek bir son bulmanın rahatlığı ile son nefesini verir…
Bu olay tüm ülkeye ders olmuştur, şanı komşu ülkeleri tutmuştur: “Doğacak çocuğun iyisini istemek doğrusudur. Tatlı lisan yılanı bile adam eder. Olayların gidişatını değiştirmek kimseye hayır getirmez. Yürek gerçek kullanıldığında büyük bir silaha dönüşür.”
Gökten bir kilo elma düşmüş, biri Safiye’nin başına, kalanlar da öbür tüm çocukların başına…
