Pandemi tesiriyle evlilik ve boşanmalarda sürecin ertelenmesine bağlı olarak istatistiklerde azalma görülen 2020 yılında, Türkiye’de 135 bin 22 çiftin boşandığı ve 124 bin 742 çocuğun velayete verildiği görüldü. Dünyanın dört bir yanındaki aileler, iş ve özel hayat dengelerindeki bozulma, ekonomik baskının artması, okulların kapalı olması ve konut işlerinde oluşan istikrarsız dağılım sebebiyle büyük bir dayanıklılık imtihanı verdiler. 2021 yılı ve devamında karantina tedbirlerinin azalmasının boşanma sayılarında global bir artışa neden olacağı ise uzmanların öngörüleri ortasında yer alıyor.
Karar çocukla ilişkilendirilmemeli
Eşler anlaşamadıklarına ikna oldukları durumlarda, bir ortada kalmanın zorlayıcı ve yıpratıcı olduğuna karar verdiklerinde yollarını ayırma kararı alabilirler. Ailede müşterek çocukların varlığı ise çiftlerin boşanma kararını ve boşanma sürecini değerli ölçüde etkileyebilir. Çocuklar için yapılabilecek en hoş şey, evlilik içinde eşlerin saygıyı ve sevgiyi yine canlandırmak için elinden gelen çabayı samimice göstermesi, bunun için gerekiyorsa dayanak almayı kabul etmesidir. Her evlilik bahtı hak eder. Fakat yeniden de olmuyorsa bir durup düşünmek gerekir.
Çoğu anne-baba, eş olmaktan vazgeçmek istedikleri halde çocuklar için sürdürdükleri evliliklerde ruhsal olarak sıkışıp kalıyor. Halbuki kendini tüketmiş bir evlilikten çıkmak en çok çocukların güzelliği için gereklidir. Çocuklar yaşları kaç olursa olsun devam eden berbat evliliklerde daima yara alır. Aileler onlara hissettirsin ya da hissettirmesin, çocuklar hisseder; bazen sevgisizlik ve evliliğe hapsolmanın verdiği makus güç meskenin duvarlarına kadar siner. Bu türlü bir evlilikte kalmak, çocuklar için kalmak değil, çocukların süreç içinde aldıkları yaralara karşın evlilikte kalmaktır.
Çocuklar anne ve babasının boşanmasını alışılmış ki istemez. Fakat asıl istemedikleri şey, anne ve babalarından ayrılmaktır. Onları bir daha görememek, çok özlemek üzere dertler sebebiyle boşanma seçeneğinden korkarlar. Boşanma sonrası çocukların anne ve babalarıyla olan irtibatları sağlıklı bir biçimde düzenlenirse, anne-baba olma vazife ve sorumlulukları aksatılmazsa, çocuklar çok kısa müddette bu yeni duruma adapte olacaklardır. Çocuklar anne ve babalarının mutsuz, korkulu, güçsüz olmalarını istemez. Bu sebeple süreci uygun yönetmek için bireylerin kendi memnunluklarını önceliklendirmesi gerekir.
Sınırların yanlışsız belirlenmesi önemli
Bazı çiftler ayrılığa alışma sürecinde yeniden çocukları sebep göstererek, çocuklarla daima bir arada bir ortaya gelme planları yapabiliyor. Bazen çocuklar için yumuşak bir geçişin güzel olabileceğini düşünen anne babalar sonları çizmekte ve korumakta kararlılık gösteremez. Yeterli niyetli bir niyet de olsa bu durum adaptasyon sürecini uzatıp çocuklar için zorlayıcı sonuçlara sebep olabilir. Bazen de boşandığı halde “Haftada bir kere daima bir arada yemek yiyoruz. Çocuklar durumdan olumsuz etkilenmesin istiyoruz” diyen çiftlerle karşılaşırız; bu durum aslında kendi adaptasyon süreçleri için çocukları mazeret göstermeleri ile ilgili olabilir. Çocuklar için sağlıklı olan boşanmanın hudutlarının sağlıklı bir formda çizilmesidir. Boşanmak da bir sınırdır ve kendi içinde birtakım kurallarla yaşanmalıdır. Anne ve babasının muhakkak aralıklarla bir ortaya geldiğine şahit olan çocuklar için durum epeyce baş karıştırıcı olabilir. Bu durum, anne ve babalarının tekrar bir ortaya gelebileceklerine, tekrar evlenebileceklerine inanmalarına da sebep olabilir.
Boşanma sonrasında çocukları haftada yalnızca birkaç gün görebilmek ya da yeni bir ilgi yaşamak çocuklara karşı suçluluk duygusu hissetmeye sebep oluyor üzere görünebilir. Fakat gerçekte olan, ebeveynlerin kendi çocuklukları ile ilgili kimi durumların tetiklenmesi ya da “Beni daha az sevecekler”, “Beni unutacaklar” üzere ferdî dertleridir. Boşanan anne – babalar şahsî korkulardan kaynaklı yaşadıkları vicdan rahatsızlığı sebebiyle mevcut kuralları uygulamakta ve korumakta zorlanabilirler. Esneyen sonlar ise kalıcı hudut ihlallerine sebep olabilir. Sonları esnetmek, sevgiyi göstermek için gerçek bir metot değildir. Çarçabuk suistimal edilebilecek durumlara yol açabilir. Bu üzere durumlara karşı dikkatli yaklaşmak çocuklar için gözetici olan bir davranıştır.
